The article has been translated automatically. Show original:
DOKUMENT OPINIODAWCZY
Okaleczenia żeńskich narządów płciowych pozostają dziś znaczącym problemem nie tylko w niektórych obszarach geograficznych planety, gdzie są tradycyjnie szeroko opisywane, ale także w pozornie nieoczekiwanych kontekstach.
W rzeczywistości, w kontekście trwającego masowego procesu globalizacji, przepływy migracyjne, począwszy od społeczności historycznie praktykujących okaleczanie żeńskich narządów płciowych, wdrożyły prawdopodobieństwo spotkania się z tymi praktykami kulturowymi/religijnymi nawet w krajach, w których nie były one wcześniej obserwowane ani opisywane.
Wystąpienie to wywołało silną reakcję, próbując zapobiec kontynuacji zwyczaju okaleczania żeńskich narządów płciowych w populacjach migrantów kulturowo podatnych na tę praktykę, szczególnie w krajach europejskich o wieloetnicznych i wielokulturowych strukturach społecznych.
Odpowiedź legislacyjna podążała równoległą drogą do społecznej i kulturowej reakcji w kierunku ograniczenia tych praktyk, oscylując między silnie represyjnymi normami zjawiska a próbami mediacji między tradycją a prawami jednostki.
W szczególności Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zdecydowanie potępiła okaleczanie żeńskich narządów płciowych, wskazując je jako naruszenie praw człowieka i prawa do zdrowia, jako skrajną formę dyskryminacji i tortur. Na przykład brytyjskie ustawodawstwo określiło okaleczanie żeńskich narządów płciowych jako nielegalne w Wielkiej Brytanii, wymagając od pracowników służby zdrowia i opieki społecznej zgłaszania takich praktyk.
Jednak w przypadku populacji migrantów podejście to nie zawsze stanowiło skuteczny środek odstraszający przed ograniczeniem lub wyeliminowaniem praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych. W rzeczywistości kilka badań wykazało, że migranci z krajów, w których okaleczenia żeńskich narządów płciowych uznano za „normalne”, nie zmienili swojej opinii na temat tej praktyki pomimo długotrwałego kontaktu z kontekstami nieakceptującymi i integracji ze społeczeństwami, w których praktyka ta została potępiona.
W świadomości trudności wykorzenienia praktyk atawistycznych jedynie poprzez zakaz, zaproponowano alternatywne podejścia do problemu, takie jak na przykład nieoceniający kontakt transkulturowy oparty na dialogu i prawach człowieka. Alternatywnie, zaproponowano społecznościowe grupy „samopomocy”, aby przyspieszyć postęp społeczny w tym temacie poprzez odpowiednie kulturowo informacje.
Jednocześnie postępująca modyfikacja ustawodawstwa niektórych krajów afrykańskich w zakresie leków tradycyjnych uznanych za integralną część prawa do zdrowia, otworzyła nieprzewidywalne scenariusze również w odniesieniu do tradycyjnych praktyk religijnych i kulturowych.
Wreszcie, proces kulturowej i prawnej redefinicji tożsamości płciowych zachodzący w wielu społeczeństwach zachodnich jeszcze bardziej uwypuklił potrzebę głębokiej refleksji i ponownego odczytania tematu, nie ograniczając się już do sfery czysto kobiecej.
W tym kontekście postępowanie w przypadku okaleczania żeńskich narządów płciowych w populacjach migrantów jest bardzo trudnym tematem w dziedzinie medycyny granicznej. W szczególności kontekst regulacyjny często koliduje z stuletnimi tradycjami i trudnymi do zmiany schematami społecznymi, zwłaszcza po przybyciu do kraju docelowego projektu migracyjnego. Wykrywanie okaleczeń żeńskich narządów płciowych jest silnie ograniczone do przybycia migrantek, biorąc pod uwagę, że często nie jest to zgłaszane przez kobiety na wywiad lekarski i że możliwe jest wydobycie problemu tylko za pomocą oceny ginekologicznej. Wpływ okaleczeń żeńskich narządów płciowych na zdrowie psychiczne i psychiczne jest również obarczony wykorzystaniem kategorii oceny skalibrowanych do systemów zachodnich.
Zasadniczym problemem w medycynie pogranicza jest fakt, że wszystko dzieje się szybko i odbywa się na styku dwóch często nieharmonijnych wizji życia: ojczyzny i kraju migracji. Modele społeczne i kulturowe, reprezentacja zdrowia i choroby często mają silny wpływ na poszczególne historie, grzebiąc je w tradycjach ludzi, do których należy migrant.
W tym kontekście priorytetowym problemem nie jest to, jak zareagować na okaleczenia żeńskich narządów płciowych, ale jak wydobyć problem, jak zaangażować tych, którzy są nosicielami tych zmian, jak zaproponować im możliwe rozwiązania w sposób skuteczny, ale także nieoceniający.
Medycyna graniczna to dyscyplina wciąż zniuansowana i słabo zdefiniowana, ale zainteresowana jednym z najbardziej aktualnych momentów projektu migracyjnego: interakcją medycyny kraju przyjazdu z potrzebami migrantów. Jego misją jest prawidłowa odpowiedź na potrzeby osoby wywodzącej się z innego systemu społecznego, kulturowego i epidemiologicznego. Odpowiedź ta jest adekwatna tylko wtedy, gdy przekłada się na skuteczną relację ochrony zdrowia i sojusz z pacjentem pomimo różnic kulturowych między świadczeniodawcą a użytkownikiem.
Jednak napotkane bariery nadal wykraczają poza wrażliwość pracownika służby zdrowia i dostępność migranta do relacji lekarz-pacjent. W rzeczywistości nadal istnieją rażące bariery strukturalne, które można łatwo prześledzić w braku dostępności podstawowych narzędzi w zarządzaniu pacjentami z odległych obszarów geograficznych. Na przykład nieokreślenie wartości prawidłowych dla wspólnych badań krwi jest częste na dużych obszarach Afryki Subsaharyjskiej; dla tych populacji nadal przyjmuje się określone zakresy normalne dla populacji kaukaskich (ukrzyżowanych z ich kolonialnej przeszłości). Podobnie, nadal duża część badań klinicznych oceniających adekwatność narzędzi diagnostycznych lub skuteczność/bezpieczeństwo leków obejmuje głównie pacjentów rasy kaukaskiej z niewielką liczbą pacjentów pochodzenia azjatyckiego i/lub afrykańskiego. Aspekty te mają duży wpływ na ogólną jakość pomocy medycznej udzielanej populacjom migrantów, ale przede wszystkim po przybyciu, gdy nadal dostępnych jest bardzo niewiele informacji.
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych stanowi zatem temat, w którym medycyna migracyjna znalazła trudny test w odniesieniu do zarządzania zdrowiem migrujących kobiet. W rzeczywistości ta sceneria jest jednym z pól bitwy, na których rozgrywa się przyszłe zaufanie migranta do instytucji opieki zdrowotnej kraju przyjmującego.
