Podstawowe narzędzia nadrzecznego i wiejskiego pracownika służby zdrowia w południowej Nigerii: lekcje z pracy w terenie

„Powszechne ubezpieczenie zdrowotne przedstawia dostępność i łatwość dostępu do usług zdrowotnych dla wszystkich osób bez ryzyka bankructwa finansowego, podczas gdy wzmocnienie systemów opieki zdrowotnej obejmuje połączenie różnych praktyk, instrumentów i polityk w celu poprawy jakości krajowego systemu opieki zdrowotnej”, jak stwierdził dr Tedros, dyrektor generalny WHO, wypowiadając się na temat wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej, powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego i globalnego bezpieczeństwa zdrowotnego¹. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) oszacowała przewidywany niedobór 18 milionów pracowników służby zdrowia do 2030 r., głównie w krajach o niskim i niższym średnim dochodzie. Jednak wiele krajów, niezależnie od rozwoju społeczno-gospodarczego, napotyka, w różnym stopniu, trudności w edukacji, zatrudnieniu, rozmieszczeniu, retencji i wydajności swoich pracowników służby zdrowia ^2.

Pomimo zwiększonego finansowania ze strony darczyńców, takich jak Wielka Brytania, wiele krajów nadal potrzebuje wsparcia w celu uzupełnienia niskich zasobów w swoich sektorach opieki zdrowotnej, jest to podkreślane w kilku krajach afrykańskich, które nie są w stanie osiągnąć celu przeznaczania około 15% wydatków rządowych na opiekę zdrowotną z powodu przewlekłego niedoinwestowania i niskiej jakości systemów opieki zdrowotnej^2,3. Ze względu na szeroki zakres czynników gospodarczych i politycznych sytuacja ta jeszcze bardziej się pogorszyła, ponieważ afrykańscy pracownicy służby zdrowia wyjeżdżają do miejsc docelowych w regionie i za granicą, poszukując lepszych standardów życia w krajach o lepszych możliwościach zatrudnienia ⁴. Jest to zgłaszane jako obecny drenaż mózgów, który ma miejsce w krajach takich jak Nigeria, Ghana, Zimbabwe, a z doniesień wynika, że z Nigerii gęstość siły roboczej w służbie zdrowia wynosi około 1,95 na 1000 populacji, co jest komplikowane przez nierówności w dystrybucji siły roboczej w służbie zdrowia, ze względu na brak krajowych polityk kierujących delegowaniem i przenoszeniem pracowników służby zdrowia, a pandemia COVID-19 wysuwa to na pierwszy plan.^4,5.

W krajach rozwiniętych, takich jak Australia, Włochy i Wielka Brytania, gdzie pracownicy służby zdrowia z Afryki są bardzo poszukiwani, zwłaszcza w związku ze starzeniem się społeczeństwa i skutkami COVID-19, płace są wyższe⁶. Utrata personelu w wyniku migracji pozostawia luki w wiedzy na temat i tak już kruchych systemów opieki zdrowotnej, ale światowi specjaliści ds. bezpieczeństwa zdrowotnego uważają, że wśród traumy pandemii jest szansa na stworzenie polityk, które chronią personel medyczny i zachęcają go do pozostania^7,8.

Organizacja Narodów Zjednoczonych zaproponowała Cele Zrównoważonego Rozwoju, aby poprawić powszechną opiekę zdrowotną dla wszystkich ludzi i zapewnić jakość opieki zdrowotnej we wszystkich miejscach, w tym na obszarach wiejskich, chociaż jest to trudne ze względu na niezdolność obszarów wiejskich do przyciągnięcia i zatrzymania pracowników służby zdrowia (HCP) z powodu kilku czynników|||UNTRANSLATED_CONTENT_START|||⁹.|||UNTRANSLATED_CONTENT_END||| Dlatego poszukiwanie innowacyjnych strategii angażujących społeczności jest bardzo ważne dla zapewnienia zdrowia. Podobnie jak inne kraje afrykańskie, Nigeria (wraz z odpływem pracowników służby zdrowia do krajów rozwiniętych), nadal boryka się ze słabym rozmieszczeniem dostępnej siły roboczej w służbie zdrowia na większości obszarów kraju, zwłaszcza na obszarach wiejskich, rzecznych i innych obszarach o niedostatecznym zasięgu usług, w związku z czym placówki podstawowej opieki zdrowotnej borykają się z niekorzystną sytuacją^10,11. Oddelegowanie i zatrzymanie pracowników służby zdrowia na obszarach wiejskich i rzecznych pozostaje wyzwaniem¹¹. Na przykład w Nigerii ponad 82 procent ludności wiejskiej jest wykluczonych z usług opieki zdrowotnej z powodu niewystarczającej liczby pracowników służby zdrowia w porównaniu z 37 procentami na obszarach miejskich, według Międzynarodowej Organizacji Pracy ¹².

Badania wykazały, że na obszarach wiejskich odnotowano niski stosunek liczby personelu do liczby pacjentów, szpitale i kliniki na obszarach wiejskich i rzecznych często nie mają wystarczającej liczby pracowników, ponieważ wielu pracowników służby zdrowia ma tendencję do poszukiwania lepszych możliwości w regionach miejskich ^{13, 14}. Ponadto istnieją niewystarczające zaplecze i sprzęt do skutecznego diagnozowania i leczenia, niewyszkolony i niedoświadczony personel, a także nieodpowiednie narzędzia diagnostyczne ^{13, 15}. Istnieją również dowody na zaniedbania ze strony rządu, ponieważ istnieją nieodpowiednie polityki i słabe partnerstwa z różnymi interesariuszami^13-15.

Region Delty Nigru jest uważany za jeden z najbardziej narażonych na wycieki ropy naftowej obszarów na świecie, z około 123 miejscami spalania gazu 16. Kilka obiektów naftowych znajduje się w pobliżu domów, pól uprawnych i źródeł wody społeczności gospodarzy w tym regionie. Zanieczyszczenia środowiska, takie jak lotne związki organiczne (LZO), metale ciężkie, wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA), są uwalniane podczas rozlewania ropy, a gaz jest spalany z kilkoma doniesieniami pokazującymi, że zamieszkiwanie na obszarach zanieczyszczonych ropą ma niekorzystny wpływ na zdrowie ludzi ^16-18. Badania wykazały, że zanieczyszczenie ropą naftową w delcie Nigru ma nieproporcjonalny wpływ na mężczyzn i kobiety, przy czym kobiety są bardziej narażone i bezbronne ze względu na niektóre czynniki kulturowe i społeczno-ekonomiczne ^19,20. Z doniesień wynika, że kobiety mają tendencję do ponoszenia najwyższego ciężaru degradacji środowiska, zwłaszcza kobiety w wieku rozrodczym, które często są uważane za grupę wrażliwą ²¹.

Doniesienia o korupcji, pochodzeniu etnicznym i konfliktach w Delcie Nigru stanowią poważne bariery dla rozwoju regionu Delty Nigru ¹³. Czynniki te mają tendencję do wpływania na współpracę zainteresowanych stron (urzędników państwowych i samorządowych, rady ds. zdrowia, lokalnych liderów i członków społeczności) i ciągłość świadczenia opieki zdrowotnej, przy czym raporty wykazują wzrost wskaźników zgonów z przyczyn, którym można zapobiec, takich jak ciężka malaria, niedokrwistość, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, tężec, a wszystko to z powodu niedostępności służb ratownictwa medycznego, odległości podróży do dostępnych i funkcjonujących ośrodków zdrowia oraz wysokich kosztów usług ^{13, 21-23}. Transport wodny jest głównym środkiem transportu dla większości społeczności, a problemy takie jak duże odległości podróży, wysoki koszt transportu oraz brak szybkich i gotowych środków transportu stanowią wyzwanie dla uzyskania niezbędnego leczenia. Usługi transportowe są słabe na obszarach wiejskich i rzecznych i nie są łatwo dostępne, co wpływa na dostęp i harmonogramy lub planowane przemieszczenia ^{24, 25}. Ze względu na bariery w dostępie do dobrych usług zdrowotnych, takich jak opieka w nagłych wypadkach, opieka zdrowotna dla matek i dzieci, wzrasta patronat nad tradycyjnymi ośrodkami zdrowia, które nie są certyfikowane medycznie na obszarach wiejskich i nadrzecznych ^26,27. Istnieje ograniczenie zrównoważonego systemu finansowania opieki zdrowotnej w tych obszarach, a tym samym istnieje wysoki system płatności bezpośrednich za usługi opieki zdrowotnej. Ludzie wnoszą wkład finansowy lub płacą więcej za usługi zdrowotne niż oficjalne programy opieki i finansowania ^28,29.

W jaki sposób zrównoważone systemy wsparcia mogą poprawić świadczenie opieki zdrowotnej i jakość życia w społecznościach wiejskich, nadrzecznych i o niedostatecznym zasięgu usług? Kraje Afryki, takie jak Sierra Leone i Ghana, wdrożyły kilka strategii, takich jak obowiązkowe delegowanie i zachęty (20- 30% wzrost wynagrodzenia, wynajem pojazdów dla personelu) jako motywację dla pracowników służby zdrowia do zaakceptowania praktyk wiejskich ^{30, 31}. Jednak żadne z nich nie przyniosło pożądanych rezultatów w rozwiązaniu problemu braku pracowników służby zdrowia na obszarach wiejskich ^30,31. Przegląd literatury na temat przyciągania pracowników służby zdrowia do obszarów wiejskich w krajach o średnich i niskich dochodach oraz ich retencji wskazuje na złe warunki pracy, takie jak brak bezpiecznej i czystej wody, słabe warunki sanitarne w placówkach służby zdrowia, ograniczone perspektywy rozwoju kariery, pokazują brak zarządzania i wsparcia społecznego oraz brak odpowiedniego sprzętu i infrastruktury na poziomie placówek służby zdrowia, jako powody zniechęcające pracowników służby zdrowia do praktykowania na obszarach wiejskich i rzecznych ^30-33. Inne zgłaszane zróżnicowane czynniki wpływające na gotowość pracowników służby zdrowia do praktykowania tych środowisk to status społeczno-ekonomiczny, pochodzenie wiejskie, płeć, kultura oraz cechy indywidualne i program nauczania ^31,32.

Samorząd lokalny i państwowy oraz problemy nierównowagi w rozmieszczeniu tych pracowników służby zdrowia utrzymują się, a pewne obszary samorządu terytorialnego w społecznościach wiejskich i nadrzecznych pozostają w niekorzystnej sytuacji, ponieważ powoli realizują te idee i wiele innych. Istnieje potrzeba podjęcia trwałych i innowacyjnych działań na poziomie indywidualnym i wspólnotowym w celu rozwiązania obecnych problemów pracowników służby zdrowia w ośrodkach podstawowej opieki zdrowotnej zlokalizowanych w społecznościach wiejskich i nadrzecznych. Badania wykazały ważne czynniki, które są wymagane do praktyki wiejskiej opartej na rekrutacji i retencji, która obejmuje zrozumienie otoczenia, zaangażowanie społeczności i przywództwo; jednak kilku pracowników służby zdrowia czuje się nieprzygotowanych na niektóre aspekty praktyki wiejskiej lub nadrzecznej ³⁴. Niniejszy artykuł miał na celu uchwycenie zakresu możliwych strategii opartych na doświadczeniach pracownika służby zdrowia na obszarze nadrzecznym i wiejskim w południowej Nigerii.

1. Zaangażowanie społeczności i dostosowane rozwiązania: każda społeczność wiejska i nadrzeczna jest wyjątkowa, stoi przed szczególnymi wyzwaniami i musi kształtować własne rozwiązania. Pomocna jest praca z modelem logicznym, który pasuje do samej społeczności, zamiast pracy ze sztywnym, wstępnie zaprojektowanym modelem, który może nie być skuteczny. Niektóre raporty twierdzą, że wychowanie na wsi lub w rzece lub niektóre doświadczenia życiowe mogą być kluczowym wymogiem do praktykowania na obszarach wiejskich/rzecznych²² chociaż pomocne jest, aby pracownicy służby zdrowia zidentyfikowali i zrozumieli wartość wiejskiej/nadrzecznej kariery zdrowotnej, co to dla nich oznacza, ponieważ określi to, jak dobrze współpracują ze społecznościami i oferują dostosowane usługi opieki zdrowotnej. Pomocne jest skupienie się na społeczności, niezależnie od wielkości społeczności, ponieważ społeczności mogą być zgrupowane, jeśli chodzi o usługi zdrowotne na obszarach wiejskich/rzecznych, a spektrum opieki może się różnić w zależności od społeczności.
   Społeczność wiejska w głębi lądu może współpracować z ośrodkiem zdrowia, promując wizyty zdrowotne od drzwi do drzwi dla nieruchomych pacjentów, próbując wypełnić lukę i zmniejszyć obciążenie związane z transportem, podczas gdy nadrzeczna społeczność z dostępem do dróg może zdecydować się na inną formę promocji zdrowia. Pracownik służby zdrowia musiałby wziąć pod uwagę szersze uwarunkowania społeczne pacjentów, które mają wpływ na ich zdrowie i samopoczucie. Aby nawiązać kontakt ze społecznościami, pracownicy służby zdrowia muszą przewodzić i wspierać, co obejmuje znajdowanie mistrzów w każdej społeczności i pomaganie im w rozwijaniu umiejętności potrzebnych do ułatwienia zmiany zachowań. Pracownik służby zdrowia na obszarach wiejskich/nadrzecznych musi zdawać sobie sprawę z wrażliwej populacji, ponieważ reprezentuje ona osoby, które najbardziej tego potrzebują. Podobnie jak w przypadku pracy w Delcie Nigru, pracownik służby zdrowia musi być świadomy środowiska i jego wpływu na wrażliwe grupy w społeczności. Na przykład matki, które przynoszą niemowlęta w wieku poniżej 5 lat z poważnym niedożywieniem, powinny rozpocząć rozmowy nie tylko o odżywianiu, ale także o źródłach wody, ponieważ większość źródeł wody jest zanieczyszczona wyciekami oleju.
2. Budowanie i wzmacnianie zespołów podstawowej opieki zdrowotnej: Ze względu na niedobór pracowników służby zdrowia działających na obszarach wiejskich i nadrzecznych, różne organizacje rządowe i pozarządowe współpracują ze społecznościami w celu świadczenia opieki zdrowotnej. Takie organizacje współpracują z lokalnymi ośrodkami podstawowej opieki zdrowotnej, projektując i dostarczając programy, które mają na celu poprawę wykorzystania POZ w niektórych obszarach rzecznych i wiejskich Delty Nigru. Będąc pracownikiem służby zdrowia, ważne jest, aby wiedzieć, że zaufanie i kompetencje są rozwijane poprzez ekspozycję na obszarach wiejskich i budowanie umiejętności w zakresie kompetencji wiejskich, aby w pełni zaangażować się w społeczności i budowanie silnych zespołów, należy zainwestować w zrozumienie dynamiki politycznej, społecznej i gospodarczej, która obejmuje świadczenie opieki zdrowotnej w tych warunkach. Na przykład, aby przeprowadzić szczepienia w społeczności, pracownik służby zdrowia musiałby poinformować interesariuszy o rozwoju i uzyskać odpowiednią zgodę liderów. Zaangażowanie i sukces takiego programu w tych obszarach zależy od pracy zespołowej i sposobu dostarczania informacji.
3. Odporność i akceptacja niepewności: niepewność jest akceptowanym składnikiem medycyny; jest ona jednak zwykle opisywana w kontekście dylematu diagnostycznego i procesów rozumowania klinicznego stosowanych do zarządzania nią35. W tym kontekście, jako pracownik służby zdrowia, niepewność wskazuje na to, jak często i w jakim stopniu własne umiejętności kliniczne będą naciągane. Na przykład posiadanie odwagi klinicznej podczas nocnej rozmowy telefonicznej z utrudnionym porodem na wyspie bez dostępności transportu łodzi do najbliższego szpitala wymaga nie tylko podjęcia inicjatywy i przesunięcia granic w zakresie umiejętności opieki w stanach ostrych, ale także umiejętności te są wymagane do odpowiedniego zarządzania pacjentami ze złożonymi, mniej ostrymi problemami, takimi jak zdrowie psychiczne, powikłania cukrzycy i przypadki matczyne. Istnieje również potrzeba zidentyfikowania, zrozumienia i dostosowania wiedzy fachowej dotyczącej przekazywania umiejętności wykorzystywanych w różnych sytuacjach do nowej sytuacji, a także zastanowienia się, co robić w czasie rzeczywistym w sytuacji zagrożenia życia.
4. Zarządzanie innowacjami technologicznymi i obecną rzeczywistością: Istnieje wyraźne poczucie braku personelu i sprzętu, który mógłby być dostępny na lepiej wyposażonych obszarach podczas zarządzania pacjentami w społecznościach wiejskich/nadrzecznych. Znajomość kontekstu praktyki i relacji z lokalnymi liderami społeczności, lokalnymi członkami zespołu oraz dostępnymi i dostępnymi systemami wsparcia i wyszukiwania na odległość, pozwoli pracownikowi służby zdrowia zmaksymalizować dostępne zasoby lokalne z korzyścią dla swoich pacjentów. Nieznajomość tego kontekstu, takiego jak radzenie sobie z dzieckiem z malarią mózgową i ciężką anemią, do którego należy się odnieść – ale nie ma połączenia internetowego, aby wykonać bezpośredni telefon – może spowodować poważne obawy związane ze zwiększonym niepokojem pracowników służby zdrowia, ponieważ mogą oni być mniej świadomi zasobów, z których mogą skorzystać w trudnych warunkach klinicznych. Chociaż jesteśmy w czasach smartfonów, prosty telefon bez Internetu może być skuteczny w dostarczaniu opieki zdrowotnej, ponieważ jego bateria może być długa. W nagłych wypadkach może zaistnieć potrzeba użycia nadajników radiowych.
   Obecnie telefony komórkowe są wykorzystywane jako narzędzia do poprawy i przyspieszenia dostępu do systemów opieki zdrowotnej na obszarach wiejskich i były wykorzystywane w szkoleniach pracowników służby zdrowia, profilaktyce i dostępie do informacji zdrowotnych, zdalnych konsultacjach i monitorowaniu pacjentów. Możemy potwierdzić, że przyjęcie i korzystanie z telefonów komórkowych ma oczywiste korzyści dla poprawy alfabetyzmu zdrowotnego populacji mieszkających na obszarach wiejskich ^{36, 37}. Jednym z głównych wyzwań związanych z tym rozwojem jest to, że dostępna jakość Internetu jest bardzo niska i znajduje się pod kontrolą polityczną. Słaba jakość internetu poważnie utrudnia pracownikowi służby zdrowia korzystanie z telefonów komórkowych na obszarach wiejskich/rzecznych. Można złagodzić powyższe wyzwanie, jeśli istnieje infrastruktura; jednak sprzęt wspierający łączność (energia elektryczna) nie jest łatwo dostępny lub nie jest niezawodny, gdy istnieje. Oprócz tego, że jest to zelektryfikowany kontynent, przedwczesne, częste i długie okresy dostaw energii elektrycznej powodują cięcia w zaopatrzeniu w zdrowie zarówno na obszarach miejskich, jak i wiejskich. Jako pracownik służby zdrowia na obszarach wiejskich i rzecznych, trzeba mieć alternatywne środki zarządzania i pracy z technologią i świadczenia opieki zdrowotnej.
5. Poziom umiejętności czytania i pisania oraz język populacji: Chociaż poziom wykształcenia nie jest odosobnionym czynnikiem alfabetyzmu zdrowotnego, rodzaj systemu edukacji, do którego włączane są jednostki, odgrywa bardzo ważną rolę. Raporty ujawniają różnice między poziomem alfabetyzmu zdrowotnego w środowisku miejskim i wiejskim, pokazując, że sama wiejskość nie jest czynnikiem ryzyka niskiego poziomu alfabetyzmu; jednak, gdy towarzyszą jej wyżej wymienione czynniki i system opieki zdrowotnej, który nie nadaje priorytetu łatwemu dostępowi do opieki zdrowotnej na obszarach wiejskich, mogą wystąpić istotne różnice w poziomie alfabetyzmu zdrowotnego między obszarami miejskimi, podmiejskimi i wiejskimi |||UNTRANSLATED_CONTENT_START|||^{38, 39}.|||UNTRANSLATED_CONTENT_END||| W związku z tym pracownicy służby zdrowia na obszarach wiejskich i rzecznych muszą rozumieć poziom umiejętności czytania i pisania w społecznościach, ponieważ wymaga to podłączenia i zamieszkania w nich. Istnieje potrzeba przygotowania się na problemy z poufnością, które pojawiają się w przypadku wiejskiego lekarza, pielęgniarki lub pracownika służby zdrowia, który jest świadomy pacjentów z chorobami przenoszonymi drogą płciową, nadużywających alkoholu i substancji psychoaktywnych, problemów ze zdrowiem psychicznym i sposobów interakcji z nimi poza placówkami opieki. Pomocne jest zrozumienie siły i intymności z pacjentem, personelem i społecznością.
6. Wyciągnięte wnioski: Ostrzeżenia literaturowe dotyczące samooceny dotyczące zbyt pewnych siebie osądów nie są rzadkością, a to doświadczenie może zwiększyć pewność siebie, a tym samym zwiększyć ryzyko przeceniania własnych umiejętności³⁵. Pokora nie jest procesem biernym. Ci pracownicy służby zdrowia, w tym lekarze, pracujący w środowisku o niskich zasobach w odległości od opieki wyższej i często w ośrodkach opieki średniej, nie kolidują z kompetencjami. Ograniczenia są poszukiwane poprzez celową praktykę i testowanie, autorefleksję i krytyczny dyskurs z ekspertami i rówieśnikami, pacjentami i członkami społeczności. Jako społeczeństwo lubimy szybkie rozwiązania. Takie podejście nie sprawdzi się w przypadku większości społeczności wiejskich i nadrzecznych.