The article has been translated automatically. Show original:
GÖRÜŞ YAZISI
Kadın sünneti, günümüzde yalnızca geleneksel olarak yaygın olarak tanımlandıkları gezegenin bazı coğrafi bölgelerinde değil, aynı zamanda görünüşte beklenmedik bağlamlarda da önemli bir sorun olmaya devam etmektedir.
Aslında, devam eden kitlesel küreselleşme süreci bağlamında, tarihsel olarak kadın sünneti uygulayan topluluklardan başlayan göç akışları, daha önce gözlemlenmedikleri veya tanımlanmadıkları ülkelerde bile bu kültürel/dini uygulamalarla tanışma olasılığını uygulamıştır.
Bu olay, özellikle çok ırklı ve çok kültürlü sosyal yapılara sahip Avrupa ülkelerinde, kültürel olarak bu uygulamaya yatkın göçmen popülasyonlarda kadın sünneti geleneğinin devamını önleme girişiminde güçlü bir tepki uyandırmıştır.
Yasama tepkisi, bu uygulamaları sınırlama yönünde sosyal ve kültürel tepkiye paralel bir yol izlemiş, olgunun güçlü baskıcı normları ile gelenek ve bireysel haklar arasında arabuluculuk girişimleri arasında gidip gelmiştir.
Özellikle, Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ), kadın sünnetlerini insan haklarının ve sağlık hakkının ihlali, aşırı bir ayrımcılık ve işkence biçimi olarak gösteren bir dizi kesin kınama almıştır. Aynı doğrultuda, örneğin Britanya mevzuatı, Birleşik Krallık’ta kadın sünnetlerini yasa dışı olarak tanımladı ve sağlık ve sosyal hizmet uzmanlarının bu tür uygulamaları bildirmesini gerektirdi.
Bununla birlikte, göçmen nüfus ortamında, bu yaklaşım kadın sünneti uygulamasını azaltmak veya ortadan kaldırmak için her zaman etkili bir caydırıcı teşkil etmemiştir. Aslında, birkaç çalışma, kadın sünnetlerinin “normal” kabul edildiği ülkelerden gelen göçmenlerin, kabul edilmeyen bağlamlarla uzun süreli temasa ve uygulamanın kınandığı toplumlara entegrasyona rağmen bu uygulamaya ilişkin görüşlerini değiştirmediklerini göstermiştir.
Atavistik uygulamaların sadece yasaklama yoluyla ortadan kaldırılmasının zorluğunun farkındalığında, örneğin diyalog ve insan haklarına dayalı yargılayıcı olmayan kültürlerarası bir temas gibi soruna alternatif yaklaşımlar önerilmiştir. Alternatif olarak, kültürel olarak uygun bilgiler yoluyla konuyla ilgili sosyal ilerlemeyi katalize etmek için toplum temelli “kendi kendine yardım” grupları önerilmiştir.
Aynı zamanda, bazı Afrika ülkelerinin sağlık hakkının ayrılmaz bir parçası olarak kabul edilen geleneksel ilaçlara ilişkin mevzuatının aşamalı olarak değiştirilmesi, geleneksel dini ve kültürel uygulamalarla ilgili olarak da öngörülemeyen senaryolar ortaya çıkarmıştır.
Son olarak, birçok Batı toplumunda devam eden cinsiyet kimliklerinin kültürel ve yasal olarak yeniden tanımlanması süreci, artık tamamen kadın alanıyla sınırlı olmayan konunun derinlemesine düşünülmesi ve yeniden okunması ihtiyacını daha da vurgulamıştır.
Bu bağlamda, göçmen popülasyonlarda kadın sünnetinin yönetimi, sınır tıbbı alanında oldukça zorlayıcı bir konudur. Özellikle, düzenleyici bağlam genellikle yüzlerce yıllık geleneklerle ve özellikle göç projesinin hedef ülkesine vardıktan sonra değiştirilmesi zor olan sosyal planlarla çatışmaktadır. Kadın genital mutilasyonlarının tespiti, genellikle kadınlar tarafından tıbbi görüşmeye bildirilmediği ve sorunun sadece jinekolojik bir değerlendirme ile ortaya çıkarılmasının mümkün olduğu düşünüldüğünde, göçmenlerin gelişi ile güçlü bir şekilde sınırlıdır. Kadın genital mutilasyonlarının zihinsel ve psikolojik sağlık üzerindeki etkisi, Batı tarzı sistemlere göre kalibre edilmiş değerlendirme kategorilerinin kullanılmasıyla da yüklenir.
Sınır tıbbındaki temel sorun, her şeyin hızla gerçekleşmesi ve genellikle armonik olmayan iki yaşam vizyonu arasındaki arayüzde gerçekleşmesidir: anavatan ve göç ülkesi. Sosyal ve kültürel modeller, sağlık ve hastalığın temsili genellikle bireysel hikayeler üzerinde güçlü bir etkiye sahiptir ve bunları göçmenin ait olduğu insanların gelenekleri altına gömer.
Bu bağlamda öncelikli sorun, kadın sünnetlerine nasıl cevap verileceği değil, sorunun nasıl ortaya çıkarılacağı, bu lezyonların taşıyıcısı olanların nasıl dahil edileceği, onlara olası çözümlerin etkili ama aynı zamanda yargılayıcı olmayan bir şekilde nasıl sunulacağıdır.
Sınır tıbbı, hala incelikli ve iyi tanımlanmamış, ancak göç projesinin en güncel anlarından biriyle ilgilenen bir disiplindir: varış ülkesinin tıbbı ile göçmenlerin ihtiyaçları arasındaki etkileşim. Misyonu, farklı bir sosyal, kültürel ve epidemiyolojik sistemden gelen bir kişinin ihtiyaçlarına doğru cevap vermektir. Bu yanıt, yalnızca sağlayıcı ve intifa hakkı sahibi arasındaki kültürel farklılıklara rağmen etkili bir sağlığı koruma ilişkisine ve hasta ile ittifaka dönüşmesi durumunda yeterlidir.
Bununla birlikte, karşılaşılan engeller hala sağlık çalışanının duyarlılığının ve göçmenin doktor – hasta ilişkisine uygunluğunun ötesine geçmektedir. Aslında, uzak coğrafi bölgelerden gelen hastaların yönetiminde temel araçların mevcudiyetinde kolayca izlenebilecek brüt yapısal engeller vardır. Örneğin, yaygın kan testleri için normal değerlerin tanımlanmaması, Sahra altı Afrika’nın geniş bölgelerinde yaygındır; bu popülasyonlar için, Kafkas popülasyonları için (sömürge geçmişlerinden haraç alan) belirli normal aralıklar hala benimsenmektedir. Benzer şekilde, günümüzde hala teşhis araçlarının yeterliliğini veya ilaçların etkinliğini/güvenliğini değerlendiren klinik çalışmaların büyük bir kısmı, az sayıda Asyalı ve/veya Afrikalı hastası olan Kafkasyalı hastaları esas olarak kaydetmektedir. Bu yönler, göçmen nüfusa sağlanan tıbbi yardımın genel kalitesi üzerinde büyük bir etkiye sahiptir, ancak her şeyden önce, çok az bilgi mevcut olduğunda varışta.
Bu nedenle kadın sünneti, göçmen tıbbının göçmen kadın sağlığının yönetimi ile ilgili olarak zor bir test bulduğu bir konuyu temsil etmektedir. Aslında, bu ortam, göçmenin ev sahibi ülkenin sağlık kurumlarına gelecekteki güveninin oynadığı savaş alanlarından biridir.
