Elk tijdperk heeft zijn eigen internationale taal gehad, die noch de mooiste noch de meest harmonieuze is, het is niet de meest muzikale noch de meest romantische, het is gewoon die van de landen die de economie domineren. Het is ook niet vreemd om de paniek te begrijpen van degenen die vrezen dat ik nu Chinees moet gaan studeren.

Gelukkig voor de Angelsaksen houdt het Engels het nog steeds vol.

Jammer dat, vooral in Italië, de kennis ervan vaak schaars, oppervlakkig en onhandig pronkt.

Afgezien van deze overwegingen kan de toekomst van een geglobaliseerde wereld niet worden gekoppeld aan één enkele taal, vooral nu de planeet echt polycentrisch is.

Anderzijds zal de communicatie van de toekomst een steeds grotere precisie vergen en zal het gebruik van een andere taal dan de onze niet langer voldoende zijn. Het zal niet voldoende zijn, zelfs in gevallen waarin het is geleerd en beoefend gedurende vele jaren van permanentie in het buitenland.

Dit komt omdat talen in ons DNA zitten, en het is overdreven om te beweren anderen precies zo te kennen als de onze, omdat onze taal onze gedachten en onze gevoelens is, met nuances die we nergens anders zullen vinden, en het zijn precies de nuances die de geest vormen.

Als het gaat om gezondheid, geneeskunde, wetenschap in het algemeen, is precisie nooit genoeg. Dit gebeurt vooral wanneer twee zeer verre culturen elkaar ontmoeten en de risico ’s van onnauwkeurigheden in de dialoog toenemen wanneer een derde taal in het spel komt.

Een artikel van Marco Trombetti legt heel goed de weg uit die ons leidde naar het platform dat onze publicaties universeel maakt: we geloven niet dat we de definitieve oplossing hebben gevonden. We geloven echter dat we er dichter bij zijn gekomen dan we ons ooit konden voorstellen in het zeer recente verleden.

Het maakt ook niet uit wie er over één, vijf, tien, twintig of dertig jaar de controle heeft over de toekomst. Wie het ook zal zijn, het zal geen wetenschappelijk monopolie hebben. Het zal krachtig en waar zijn, maar de steeds uitgebreidere en snellere communicatie zal ontdekkingen en vooral miljoenen bijdragen aan wetenschappers, onderzoekers, professionals en wetenschappers mogelijk maken, zelfs in de meest afgelegen delen van de wereld. Het belangrijkste is dat ze
je kunt in realtime communiceren, met een echte taal.

UGHJ is jong, inderdaad erg jong. Wij die het bedenken hebben geen pretentie om geschiedenis te schrijven of om enig primo-geniture te claimen als het onderwerp van ons derde nummer een van de dominante thema ’s zou worden.

We willen alleen maar een signaal afgeven dat anderen, naar we hopen, samen zullen komen om dit probleem op te lossen, dat binnenkort een must zal worden (vergeef het nu oude anglicisme, ik roep het platform op om het goed te maken!).