Relatie tussen klimaatverandering, voedselzekerheid en voedselbeleid in Kenia

Inleiding

Klimaatverandering beïnvloedt alle bewoners van de aardebroeken. Meer specifiek identificeert de recente Climate Change Vulnerability Index (CCVI) Afrika als een van de meest klimaatgevoelige gebieden ter wereld naast Zuid-Azië. ¹. Dit betekent dat Afrika meer kans heeft om schade te ondervinden aan zijn bevolking, infrastructuur en ecosystemen. logische middelen. Deze veranderingen manifesteren zich momenteel in Afrika en hebben een directe invloed op het leven van de inwoners.

Kenia wordt momenteel geconfronteerd met een droogte die de focus is geweest van de internationale staan. Op 25 oktober 2022 heeft de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR), Filippo Grandi, een oproep gedaan aan wereldleiders om hun inspanningen te richten op het aanpakken van deze kwestie, met een specifieke focus op Ken ja, die zwaar geleden heeft door de droogte.
².
Deze kwestie wordt nog verergerd door het feit dat Kenia onder de classificatie van voedselonzekerheid valt, terwijl 60 tot 79,9% van de totale bevolking geen toegang heeft tot een voldoende hoeveelheid betaalbaar, voedzaam voedsel

. ³

De Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) merkt op dat klimaatverandering inderdaad direct verband houdt met voedselzekerheid sinds klimaatvariabiliteit enincreas
de
intensiteit van extreme gebeurtenissen beïnvloedt de stabiliteit van de voedselvoorziening, toegang en gebruik, vooral wanneer de bevolking afhankelijk is van landbouw en natuurlijke hulpbronnen⁴. . In dit geval blijft de landbouw momenteel een van de grootste bronnen van inkomsten voor zowel arme als niet-arme huishoudens in landelijke Keniaanse gebieden, maar er is een daling van de landbouw met toegevoegde waarde in het land sinds 2006 als gevolg van de gevolgen van de klimaatverandering⁵ . Als zodanig zullen veel studies waarnaar hierin wordt verwezen, aantonen dat er een direct verband is tussen klimaatverandering, voedselzekerheid en voedselbeleid in de natie, naast waar kaders enorm kunnen helpen bij aanpassing, mitigatie en paraatheid om onderdanen tegen dergelijke crises te beschermen.

Deze studie begint met de vaststelling dat het grondwettelijke recht op voedsel gelijk staat aan een garantie voor voedselzekerheid. Daarna biedt het een blik op de nationale beleidsinspanningen om klimaatverandering en voedselzekerheid tegen te gaan, met suggesties voor verbetering.

Deze studie is dus van groot belang en dient om de lezer te voorzien van kennis over de noodzaak van sterk nationaal beleid en maatregelen in Kenia om de toestand van voedsel te verbeteren. veiligheid te midden van drastische klimaatverandering, die het grondwettelijke recht op leven en het recht op voedsel bedreigt tegen de achtergrond van onzekere klimaatpatronen.

Het recht op voedsel staat gelijk aan een garantie voor voedselzekerheid

De Sustainable Development Goals (SDG ‘s) zijn een blauwdruk voor wereldwijde duurzaamheid in de toekomst. SDG 2 richt zich specifiek op het bereiken van Zero Hunger tegen het jaar 2030 door het elimineren van ondervoeding, maar deze missie is niet zo praktisch eenvoudig als het theoretische idee presenteert. Kenia, als de jurisdictie van focus binnen deze studie, heeft een lange kronkelende geschiedenis van voedselonzekerheid die wordt gevoed door opgeblazen voedselprijzen. ⁶,
politieke instabiliteit en toenemende armoede⁷ . van november 2021, 7,9 miljoen mensen in Kenia (15,4% van de nationale bevolking) hadden onvoldoende voedsel voor consumptie⁸. Voedselonzekerheid in Kenia is in verband gebracht met een ineffectief en ontoereikend voedselbeleid, dat momenteel niet wordt afgedwongen en een⁹ gebrek aan volledigheid vertoont bij het aanpakken van de drie dimensies van voedselzekerheid (beschikbaarheid, toegankelijkheid en Adequaatheid) ondanks deerkenningen
het recht op voedsel in zijn grondwet¹⁰.

Het recht op voedsel is geen abstract begrip en is geworteld in de wet. Beginnend met het internationaal recht, artikel 25 (1) van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) bepaalt dat eenieder het recht heeft om een levensstandaard die voldoende is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, met inbegrip van voedsel. Dit artikel is verder vrijwel identiek verankerd in juridisch bindende codificaties van het internationaal recht, zoals art .
11 van het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten (ICESCR) en artikel 24, lid 2 c) van het Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind (IVRK), waarin de eis inzake schoon drinkwater uitdrukkelijk is opgenomen. Kenia heeft zowel het ICESCR als het CRC geratificeerd, waarmee het zijn aanvaarding van de algemene regels van het internationaal recht als onderdeel van het Keniaanse recht aangeeft. Artikel 43 (1) (c) van de grondwet van Kenia 2010, dit is de fundamentele regel van de nationale wetten in het land, en erkent ook uitdrukkelijk het recht van de inwoners op voedsel. Het bovenstaande artikel geeft aan dat “elke persoon het recht heeft om vrij te zijn van honger, en om hebben voldoende voedsel van aanvaardbare kwaliteit”¹¹.

Met deze aspecten in het achterhoofd, voedselzekerheid, zoals gedefinieerd in de De Wereldvoedseltop van
1996 is een situatie waarin “alle mensen te allen tijde fysiek en economisch toegang hebben tot voldoende, veilig en voedzaam voedsel dat voldoet aan hun voedingsbehoeften en voedselvoorkeuren voor een actief en gezond leven”12. Deze definitie beschrijft de drie bovengenoemde dimensies van voedselveiligheid. Ten eerste verwijst beschikbaarheid naar de aanwezigheid van voedsel via natuurlijke hulpbronnen of beschikbaar voor aankoop. Vervolgens vereist toegankelijkheid dat iedereen economische en fysieke toegang tot voedsel kan krijgen zonder de noodzaak om andere basisbehoeften in gevaar te brengen. Ten slotte verwijst adequaatheid naar de behoefte aan voedsel om te kunnen voldoen aan voedingsbehoeften met de noodzaak dat het de benodigde voedingsstoffen levert voor fysieke en mentale ontwikkeling volgens de situatie van elke persoon, zoals kinderen en zwangere vrouwen.13.

In het licht van het bovenstaande is het het is verstandig om je af te vragen of het recht op voedsel gelijk staat aan de borging van de voedselzekerheid in Kenia door de overheid. Het antwoord is ja en de reden kan worden gevonden wanneer men overweegt de civiele petitie nee.196/2001 Kaart van India. De peti die door de Commissie is ingediend Volksunie voor Burgerlijke Vrijheden tegen de Unie van India en anderen Hij vroeg zich af waarom pakhuizen zijn gevuld met voedsel, maar de mensen van India had geen toegang tot alle en zelfs geconfronteerd met chronische honger en ondervoeding. In dit geval erkent het Hooggerechtshof van India uitdrukkelijk dat het recht op voedsel intrinsiek verbonden is met het recht op leven en waardigheid, waardoor de overheid verantwoordelijk moet zijn. Vervolgens nam de Rekenkamer het op zich om toezicht te houden op elk programma met betrekking tot voedsel en de uitvoering ervan, wat leidde tot verbeterde voedselprogramma ’s die heeft een positieve invloed gehad op het leven van ondervoede kinderen^14. Het Hooggerechtshof van India in de zaak van

Chameli Singh tegen de staat Uttar Pradesh het versterkt zijn visie op het recht op voedsel, waar het stelt dat “in elke georganiseerde samenleving, het recht om te leven als een menselijk wezen niet wordt gewaarborgd door alleen te voldoen aan de dierlijke behoeften van de mens. Het wordt alleen veiliggesteld wanneer hij verzekerd is van alle faciliteiten om zichzelf te ontwikkelen en bevrijd is van beperkingen die zijn groei belemmeren. ¹⁵.

Bovendien is het ook verstandig om je af te vragen hoe de wet een rol speelt in burgers te beschermen tegen de gevolgen van door klimaatverandering veroorzaakte voedselonzekerheid. Ten eerste is het duidelijk dat het de plicht van een regering is om haar grondwettelijke plicht te vervullen. De beste manier om dit te doen kan worden getrokken uit de lessen in het geval van Volksunie voor Burgerlijke Vrijheden tegen de Unie van India en anderen,
te weten:

a. Staten moeten verantwoordelijk worden gehouden voor het niet garanderen van het recht op voedsel en dit vereist onmiddellijke actie van de autoriteiten.

b.Rechtspraak over het recht op voedsel is een nuttig instrument bij het realiseren van voedselrechten16.

We moeten er daarom rekening mee houden dat Kenia beleidsinspanningen heeft geleverd om de voedselcrisis te bestrijden. Dit beleid wordt in het volgende gedeelte beoordeeld om te bepalen of het voldoende is om dit doel te bereiken en waar verbeteringen kunnen worden aangebracht.

Overzicht: Huidig nationaal voedselbeleid en mogelijke hervormingsgebieden

3.1 Nationaal rechtskader

3.1.1 Grondwet van Kenia 2010

Zoals gezegd, artikel 43 ,
lid 1
c) van de Grondwet erkent uitdrukkelijk het recht van haar inwoners op “voldoende voedsel van aanvaardbare kwaliteit”17.

Gezien het feit dat Kenia een staat is die partij is bij de ICESCR en daarom de plicht heeft om geleidelijk het recht op voedsel te realiseren en snel en effectief het genot van dit sociaaleconomische recht moet waarborgen^18. Artikel 21 (4) van de Grondwet merkt op dat het de plicht van de staat is om wetgevende, beleidsmatige en andere maatregelen te nemen, met inbegrip van het vaststellen van normen om te voldoen aan zijn internationale verplichtingen met betrekking tot de mensenrechten en andere fundamentele vrijheden. In dit geval moet er een wet zijn die het recht op voedsel waarborgt.

De Keniaanse regering terecht lijkt men zich bewust te zijn van deze kernverplichting met de nationale rechterlijke macht als waakhond voor de handhaving ervan. De zaak van Consumentenconfederatie van Kenia tegen procureur-generaal en 4 anderen, heeft het Hof bevestigd dat het is bevoegd om te oordelen over economische en sociale rechten die onder de Bill of Rights vallen (hoofdstuk 4 van de grondwet van Kenia 2010)19.

Kenia heeft aanzienlijke inspanningen geleverd op het gebied van beleidsvormingnaast het regionaal beleid van de Oost-Afrikaanse Gemeenschap (EAC). Als zodanig, hieronder zijn wat ik zie als de fundamentele beleidskaders gericht op het gebied van deze studie.

3.1.2. Klimaatveranderingswet (2016)

Dit is het eerste nationale rechtsinstrument dat zich richt op het bereiken van klimaatbestendigheid en op het verlagen van de nationale koolstofemissies. De wet stelt mechanismen vast zoals de Nationale Raad voor Klimaatverandering in sectie 5 en het directoraat Klimaatverandering in sectie 9; de laatste is de leidende overheidsinstantie voor nationale klimaatactie. Het Consortium of International Agricultural Research (CGIAR) geeft de Klimaatveranderingswet een gewogen gemiddelde score van 77% op aspecten van de integratie ervan in de landbouwproductiviteit en voedselzekerheid (beschikbaarheid, toegang en gebruik)20.

3.1.3. Nationaal Actieplan Klimaatverandering (2013)

Het is het eerste nationale klimaatveranderingsplan dat zich richt op 5 jaar actie voor aanpassing en mitigatie van klimaatverandering. “De gevolgen van klimaatverandering” De NCCAP geeft prioriteit aan de ontwikkeling van de nationale landbouwindustrie met specifieke acties om droogtetolerante gewassen, wateroogst en op index gebaseerde weergewassenverzekeringen te bevorderen die zullen bijdragen aan lagere droogtepercentages.Koolstofemissies. Het is via het NCCAP dat we het verband zien tussen klimaatverandering en de voedingsindustrie, naast de noodzaak om een dergelijke link te waarderen in het streven naar het bereiken van de SDG ’s en het bereiken van nationale voedselzekerheid. De CGIAR geeft het actieplan een gemiddelde score van 68% op aspecten zoals die van de Klimaatveranderingswet. ²¹.

3.1.4. Nationaal Kaderbeleid Klimaatverandering (NCCFP) (2016)

Het NCCFP werd opgericht om hetzelfde resultaat te bereiken net als de Klimaatwet. Het vergemakkelijkt specifiek de coördinatie van coherente en effectieve reacties op klimaatverandering door middel van financiering, planning en besluitvorming op nationaal en provinciaal niveau. Het belangrijkste is dat het NCCFP is gebaseerd op de erkenning van het potentieel van de nationale landbouwsector om groene banen voor Kenianen. De CGIAR geeft dit Kaderbeleid een gemiddelde score van 70% op eerder genoemde aspecten ²².

3.1.5. Nationaal voedsel- en voedingsveiligheidsbeleid (2011)

Het beleid is gericht op het aanpakken van de toestand van voedselonzekerheid en ondervoeding in Kenia door het verhogen van voedselkwantiteiten.kwaliteit, toegankelijkheid en betaalbaarheid, in overeenstemming met de dimensies van voedselzekerheid. Meer nog, het beleid benadrukt de noodzaak van voorspelling van en aanpassing aan klimaatverandering om lokale gemeenschappen in staat te stellen zichzelf te onderhouden door middel van landbouw. Met dit beleid koppelt de overheid de effecten van klimaatverandering aan voedsel- en voedingszekerheid. Dit beleid voorziet in de oprichting van de autoriteit voor droogtebeheer en het noodfonds voor droogte ter ondersteuning van gebieden die gevoelig zijn voor droogte. De CGIAR geeft dit beleid een gewogen gemiddelde score van 34% op aspecten van de integratie ervan in de klimaatverandering (aanpassingsvermogen en mitigatie) ²³.

Bovenstaande fundamentele acDeze
worden verder aangevuld met ondersteunende beleidsmaatregelen, strategische plannen en agentschappen (zowel lokaal als internationaal) die
om deze doelen te bereiken. Het is duidelijk dat het bovenstaande beleid actief wordt geïntegreerd op basis van de gemiddelde scores van de CGIAR, waarbij het nationale voedsel- en voedingsveiligheidsbeleid het laagste percentage heeft. Maar waarom is er voortdurend voedselonzekerheid als al deze systemen en kaders bestaan? Studies uitgevoerd door Keniaanse onderzoekers bieden een blik op waarom dit het geval is door mogelijke hervormingsgebieden te bieden.

3.2 Mogelijkehervormingsgebieden

Het CGIAR merkt effectief op dat het bovenstaande een fundamenteel juridisch kader is werken die prioriteit geven aan klimaatverandering, landbouw en voedselbeschikbaarheid in Kenia, samen met andere bestaande ondersteunende beleidsinspanningen. Niettemin wijst het CGIAR erop dat er op de aandachtsgebieden overlappingen zijn die moeten worden verholpen door het ontwerp en de uitvoering van beleid op coherente wijze te versterken om de klimaatmitigatie en -adaptatie in transversale sectoren te verbeteren.|||UNTRANSLATED_CONTENT_START|||
²⁴. |||UNTRANSLATED_CONTENT_END|||

Een andere studie van de Universiteit van Nairobi beveelt aan dat de overheid een nationale strategie formuleert die het recht op voedsel voor kwetsbare groepen in de samenleving, waaronder vrouwen, ouderen, kinderen, personen met een handicap en leden van gemarginaliseerde gemeenschappen. Bovendien beveelt dezelfde studie aan dat Keniaanse rechtbanken hun taak uitoefenen om te evalueren of beleid, maatregelen en wetten die zijn gemaakt om voedseltekorten aan te pakken, redelijk, alomvattend en samenhangend zijn. ²⁵.

Conclusies

Uit de herziening van de wet en aanvullend onderzoek studies, ben ik van mening dat Kenia ’s huidige beleidskaders niet volledig ingaan op de bevordering van de voedselzekerheid. De lage integratiepercentages van het nationale voedsel- en voedingsveiligheidsbeleid zijn een weerspiegeling van hetzelfde. Het huidige beleid inzake voedselzekerheid voorziet niet in de kernbeginselen van het voedselbeleid die bedoeld zijn om de voedselzekerheid te bevorderen.²⁶. In deze studie worden de volgende conclusies getrokken:

a. Er moet actieve participatie zijn van de getroffen gemeenschappen. Personen in droge en semi-aride gebieden van Kenia worden het meest getroffen door droogte, maar het zijn ook gemeenschappen die afhankelijk zijn van droogte. landbouw als bron van voedsel en inkomen. Deze personen moeten worden beschouwd als het gaat om de vaststelling van voedselzekerheidsbeleid, in plaats van op de enige focus van donaties en subsidies die meer kortetermijnoplossingen zijn voor een langdurig probleem

b. Niet-discriminatie en aandacht moeten worden besteed aan kwetsbare groepen waar Kenia wordt geconfronteerd met een willekeurige toename van voedsel prijzen die de armen in de samenleving in staat stellen zich voedsel te veroorloven, dat bleek onlangs aan het begin van de Russisch-Oekraïense oorlog, beide landen die grote exporteurs van tarwe naar Kenia zijn. Het huidige kader zwijgt over beleidsinterventies inzake de regulering van voedselprijzen om de toegang tot voedsel voor alle burgers gelijkelijk te vergemakkelijken.

c. Er moet rekenschap worden afgelegd, terwijl Kenia voortdurend geconfronteerd wordt met corruptieschandalen zonder dat de actoren effectief ter verantwoording worden geroepen. Bijvoorbeeld gesubsidieerde meststoffen.

d. Eenmaking en herziening van voedselbeleid en -wetten zullen ervoor zorgen dat de kernbeginselen van het voedselbeleid ter bevordering van de voedselzekerheid.