The article has been translated automatically. Show original:
Inleiding
In tijden van crisis, wanneer de middelen onder druk staan en de institutionele capaciteit beperkt is, worden vrouwen en meisjes geconfronteerd met onevenredige gevolgen met verstrekkende gevolgen. Ook de hard bevochten winsten voor de rechten van de vrouw worden bedreigd”1.
De inhoud van deze verklaring werd het meest verwoestend bevestigd tijdens de Covid-19-pandemie toen deze over de hele wereld raasde, met ongekende ontwrichting en verlies van mensenlevens tot gevolg, en meerdere gebieden doorkruiste, zoals gezondheid, economie, gender, onderwijs en cultureel en sociaal leven, met verstrekkende gevolgen. Het is catastrofale effect blijft tot op de dag van vandaag, tentoongesteld zoals het is in gedecimeerde economieën wereldwijd en de verergering van de ongelijkheid tussen de polariteiten van rijk en arm en tussen vrouwen en mannen.
India, met de op één na grootste bevolking ter wereld en de grote kloof tussen de rijken, de armen, de steden en het platteland, wat betreft de toegang tot hulpbronnen en gezondheidszorg, is door de pandemie zwaar getroffen. De bijna totale lockdown die volgde op de eerste uitbraak verwoestte de economie met de sluiting van 49% van de informele eigen eenheden2 dit kan leiden tot een stijging van de relatieve armoedecijfers van 22% naar 36% onder de informele werknemers3 de stedelijke werkloosheid tijdens de lockdown periode stijgt naar bijna 24 procent in 2020. Dit specifieke deel van de bevolking dat in onzekere omstandigheden leefde, werd verder bedreigd, wat leidde tot een massale uittocht van omgekeerde migratie van de stedelijke naar het platteland. In mei 2020 zijn mogelijk ongeveer4,8 miljoen mensen gerepatrieerd; volgens sommige bronnen is dit aantal op 25 miljoen uitgekomen.
Deze Covid-19-golf 2020 werd begin 2021 gevolgd door een dodelijkere, intensere tweede golf, geleid door de nieuwe mutant (B.1.617.2), resulterend in een totaal van 34518901 5 virusgerelateerde gevallen in India en ongeveer 465911 sterfgevallen, hoewel dit als een onderschatting wordt beschouwd.
Uit enquêtes over genderkwesties blijkt dat de pandemie catastrofale gevolgen heeft gehad voor vrouwen en ontwikkeling en hun economische en politieke participatie, met 118 vrouwen op elke 100 mannen die in armoede leven6, waarbij vrouwen aanzienlijk in de gendergelijkheidsindex zijn gedaald 7.
Ook in India is de vooruitgang op het gebied van SDG5 omgebogen8 en is de arbeidsparticipatie van vrouwen afgenomen. Schattingen9 laten zien dat 19,3 procent van de vrouwen met afstuderen en hogere kwalificaties werkloos zijn en actieve werkzoekenden waren in januari-april 2021. Ook het inkomen van migrerende werknemers is na terugkeer naar het platteland van herkomst met gemiddeld 85 procent gedaald. De spaartegoeden van gezinnen zijn uitgeput, grond en bezittingen zijn in sommige gevallen verkocht en de schuldenlast drukt op het leven van vrouwen. De tweede golf leidde tot enkele ongelukkige munten die de grimmige realiteit weerspiegelen: Covid-Widows en Covid-Orphans.
Casestudy van een Delhi sloppenwijk
Om een breder inzicht te krijgen in de impact van de pandemie op de economisch kwetsbaren, met name vrouwen, richten we ons op de microkosmos van
een sloppenwijk / onbevoegde kolonie in Delhi, als een afspiegeling van de grondrealiteit die heerst in deze uitgestrekte megalopolis. Slums / UC ’s groeien in omgekeerde verhouding tot de opmars van natuurrampen, klimaatverandering, economische kriticiteit, verlies van bestaansmiddelen enz. die periodiek plaatsvinden in landelijke en semi-stedelijke delen van het land, waardoor ontheemding en migratie naar grotere steden en gemeenten worden gedwongen. Naar schatting 4 miljoen mensen of ongeveer 25-30 procent van de bevolking van Delhi van 19 miljoen10 woonde in ongeoorloofde kolonies of UC ’s in 2013, die worden gekenmerkt door slechte levensomstandigheden, bijvoorbeeld gebrek aan leidingwater, overstroomd afval, open riolering, enz.11 De inwoners van het gebied zijn meestal zelfstandigen of werken in particuliere banen of als arbeidscontractant 12, vrouwen zijn meestal als parttime huishoudelijk personeel werkzaam of werken aan de onderkant van de beroepsketen. Ze zijn laaggeschoold, lijden aan een slechte gezondheid; ze dragen ook de last van huishoudelijke taken en gebrek aan agentschap en stem. Het gezinsinkomen ligt gemiddeld rond INR 10.000-25.000 per maand13. We moeten echter beseffen dat deze sloppenwijken/UC ’s de ruggengraat vormen van metropolitane steden en de ondersteunende systemen en ondersteunende diensten bieden die de bestuurlijke wielen besmeuren en de levensstijl ondersteunen van de middenklasse en de welvarende klassen die in de stadscentrawonen14.
Effect van COVID-19 op gezondheidskwesties
Uit het post-Covid-19-scenario is gebleken dat de lichamelijke en geestelijke gezondheid van vrouwen een belangrijk punt van zorg is. De overweldigende tweede golf zag veel eerstelijnszorgklinieken sluiten en ziekenhuisfaciliteiten omgebouwd tot Covid-19-afdelingen om te gaan met het ongekende aantal patiënten. Deze maatregelen hadden ingrijpende gevolgen voor de reguliere gezondheidszorg, waardoor zieken of terminaal zieken, met name kwetsbare15, werden achtergelaten.
Geestelijke gezondheidskwesties worden zelden besproken of erkend, komen vaker voor bij vrouwen dan bij mannen volgens studies16. Ze manifesteren zich als stille moordenaars, die stressfactoren versterken en verschillende ziekten veroorzaken. Covid-19 heeft een verwoestende impact gehad op de Indiase economie17 en heeft een van de grootste samentrekkingen wereldwijd veroorzaakt. Dit manifesteerde zich in dalende inkomens en werkloosheid18 en versterkte geestelijke gezondheidsproblemen zoals eerder vermeld; toegenomen19 huiselijk geweld, kindermishandeling20 een indicator is de enorme toename van het aantal oproepen via de hulplijn voor kinderen21; verergerde depressie en suïcidale neigingen met een bijna 67 procent toename in meldingen van dergelijke incidenten in de media.
Toekomstige interventies en strategieën
Het huidige scenario biedt enorme mogelijkheden om de situatie te herzien en strategieën voor de toekomst te ontwikkelen door een holistische verwevenheid tussen de verschillende disciplines te genereren. Gezondheid kan niet worden gezien in een exclusieve silo vanuit de grotere vragen van gender, autonomie en economie; daarom hebben we een paradigmaverschuiving nodig in perspectieven en methodologie. Rekening houdend met het tekort aan medisch personeel in verhouding tot de bevolking22 en de ontoereikendheid van de volksgezondheidsdiensten in het land, zou een strategie zijn om een grotere rol en erkenning in de medische zorg toe te kennen aan eerstelijnswerknemers; zoals de 2,3 miljoen werknemers van ASHA23 Anganwadi24 en AWM ’s (hulpverpleegkundige/ vroedvrouwen) die een enorme outreach hebben onder de stedelijke armen en plattelandsvrouwen, aangezien zij de eerste boodschappers zijn voor zorginstellingen. Gezien de kracht van hun netwerken en de reikwijdte ervan tijdens de pandemie en de nasleep daarvan, hebben zowel het maatschappelijk middenveld als overheidsinstanties hun diensten gebruikt om kwetsbare groepen te bereiken. Ze zorgden voor vroegtijdige gezondheidszorg en speelden ook een cruciale rol bij het verspreiden van de boodschap van vaccinatie en bij de uitvoering van de programma ’s in de perifere regio’ s van het land.
Vaccinatie – Innovatieve benaderingen
Vaccinatie is de grote drijfveer geweest om het virus in te dammen en terwijl de overheid het programma agressief heeft voortgezet met meer dan een miljard doses die tot nu toe zijn gegeven, is er toch een gat van 20 procent in de vaccinatieverhouding25 tussen de geslachten. Dit wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan redenen die de slechte genderindexen in het land weerspiegelen, bijvoorbeeld het gebrek aan toegang tot mobiele telefoons, digitaal analfabetisme, mythes en angsten en de lage waarde die ze aan zichzelf toekennen. De vaccinatiecampagne wordt ondersteund door een tweeledige strategie. overheidsinstanties hebben gratis doses aan de armen toegediend, terwijl de particuliere medische voorzieningen een vaste prijs voor de faciliteit hebben. Om enkele van de lacunes in het systeem aan te pakken, heeft ook het maatschappelijk middenveld zich bij de inspanningen aangesloten door bewustmakingscampagnes te voeren om de aarzeling van vax te verminderen en het proces toegankelijker te maken, met name in de stedelijke sloppenwijken, waar de beroepen van de vrouwen hun kwetsbaarheid onthullen (figuur 1).
Fig. 1. Beroepen van gevaccineerde vrouwen naar percentage
De genderdimensie – De kloof tussen mannen en vrouwen dichten
De wereld na de COVID-crisis heeft een substantiële verhoging van de bijdrage van vrouwen nodig – de helft van de bevolking – om de uitdagingen aan te gaan waarmee zij op verschillende fronten wordt geconfronteerd: economische, opwarming van de aarde, digitale ontwrichting, inclusieve groei, beroepsbevolking en vaardigheden onder andere. Dit kan alleen mogelijk worden gemaakt door de kloof tussen mannen en vrouwen op het gebied van gendergelijkheid te dichten en vrouwen mondiger te maken. Het gaat om het veranderen van hun opvattingen over zichzelf, het hebben van het agentschap om toegang te hebben tot middelen: materiële, menselijke en sociale en om ze te gebruiken, en het begrijpen en erkennen van onrechtvaardigheid zowel geïnstitutionaliseerd als sporadisch26. Empowerment is onlosmakelijk verbonden met het economisch agentschap, dat van fundamenteel belang is voor armoedebestrijding en voedselzekerheid, duurzame, inclusieve en duurzame economische groei.
Het ontwikkelingseffect van meer geld in de handen van vrouwen te leggen is onmiddellijk voelbaar, aangezien zij een groter deel van hun inkomen aan hun gezin besteden, waardoor het verhogen van het inkomen van vrouwen en hun controle over de gezinsuitgaven een domino-effect zullen hebben op verbeteringen in kindervoeding, gezondheid, onderwijs en werk, waardoor de cyclus van armoede tussen de generaties zal worden doorbroken. Hogere niveaus van gendergelijkheid leiden ook tot minder armoede en voedselonzekerheid onder de algemene bevolking, een hogere positie in de Human Development Index en minder aantasting van het milieu 27.
Gezien dit scenario is de dalende participatiegraad van vrouwelijke arbeidskrachten in India met 31 procent, met inbegrip van zowel plattelands- als stedelijke28, van groot belang. Verschillende sociaal-culturele, economische factoren liggen ten grondslag aan deze realiteit, die een substantiële en goed gestructureerde schadeloosstelling van overheidsinstanties, de particuliere sector en het maatschappelijk middenveld vereist, die door politieke wil moet worden ondersteund.
Een belangrijke stap in deze richting zou zijn om de digitale inclusie van vrouwen als belangrijke toegangspoort tot financiële diensten en mogelijkheden voor het genereren van inkomsten aanzienlijk te vergroten, naast onderwijs, informatie en elke vorm van leren29 De post-Covid-wereld is getuige geweest van een exponentiële toename van het gebruik van technologie en digitalisering en vrouwen bij de huidige internettoegankelijkheid, die in India met bijna 135 miljoen achterop zijn geraakt bij mannen, moeten worden gestimuleerd om de genderkloof te dichten. Hiertoe zijn diverse overheden en NGO ’s gestart met Computer Classes voor meisjes en vrouwen in de sloppenwijk. Op dezelfde manier zijn 30 scholing en bijscholing een essentieel onderdeel van het verbeteren van de arbeidskansen van vrouwen en het bevrijden van hen van de onderkant van de beroepshiërarchie.
Meer politieke participatie aan de basis en op hoger niveau is een essentieel element om vrouwen een stem in het bestuur te geven. Terwijl twintig deelstaatregeringen 50 procent van de zetels hebben gereserveerd voor vrouwen op lokaal niveau, heeft het hoogste politieke orgaan de Lok Sabha slechts 14 procent van de vrouwelijke kandidaten.
Conclusie
De post-Covid realiteit vereist een paradigmaverschuiving in perspectieven en de manier waarop we onze toekomst vormgeven – voor onszelf en voor de komende generaties. De buitengewone uitdagingen, de dood en de verwoesting die door de pandemie zijn veroorzaakt, laten lessen achter die niet kunnen en mogen worden genegeerd. Het afzien van de onverantwoorde exploitatie van hulpbronnen en het overbruggen van de silo ’s die gemeenschappen verdelen, de seksen en de rijken en armen is dringend nodig, omdat een onderling verbonden wereld ons geen ruimte laat voor zelfgenoegzaamheid. De volgende ramp wacht in de coulissen. Dit is misschien wel de krachtigste boodschap van de pandemie.
