The article has been translated automatically. Show original:
Latem ubiegłego roku, oprócz kryzysu afgańskiego, kolejny wybuchł na szczeblu międzynarodowym, gdzie Polska i Litwa oskarżyły rząd białoruski o zmuszanie migrantów z Syrii i Afganistanu, ale także z krajów afrykańskich, takich jak Demokratyczna Republika Konga (DRK) i Kamerun, do wyjścia poza granice Unii Europejskiej1,2,3 . Przy tej okazji kraje UE utworzyły bariery, zwiększyły patrole graniczne, odepchnęły i ograniczyły dostęp do organizacji humanitarnych na granicach z Białorusią . Ponownie byliśmy świadkami, jak często zdrowie psychiczne i fizyczne migrantów i osób ubiegających się o azyl jest poważnie zagrożone . Ofiary przemocy na obu granicach, uwięzione w nieludzkich warunkach, niektóre zmarły, podczas gdy inne zgłosiły różne urazy psychiczne i fizyczne4,5 .
Dziś, wraz z nową wojną między Rosją a Ukrainą, miliony uchodźców zmierzają do Polski, Rumunii i wielu innych krajów, aby uciec przed wojną . Przed wojną tylko we Włoszech było około 250 000 Ukraińców i oczekuje się, że wiele więcej niż prawie 100 tysięcy, którzy już przybyli do tego kraju, będzie starało się do nich dotrzeć, zwłaszcza jeśli członkowie rodziny6 .
Wzywa się Unię Europejską i bezpośrednio zaangażowane kraje do szybkiego zorganizowania skutecznego przyjmowania, a przede wszystkim systemów integracyjnych w związku z tym nowym kryzysem humanitarnym . Dzieje się tak również w kontekście odnowionej wrażliwości europejskiej i zachodniej opinii publicznej w ogóle i może to być okazja do zaproponowania zmiany podejścia, ponieważ te opinie publiczne zostały uderzone tragedią, jakiej doświadczają Afgańczycy, tym, co wydarzyło się na granicy między Białorusią a Polską, a dziś tragicznym odpływem ukraińskich uchodźców .
Trzeba jednak zastanowić się nad faktem . Migranci uciekający przed prześladowaniami, wojnami, klęskami żywiołowymi, głodem i ubóstwem, zwłaszcza w ostatniej dekadzie, przybyli do Europy głównie drogą morską . Przepływy prawdopodobnie pozostaną ważne, podobnie jak statystyki dotyczące zmarłych i zaginionych, a jeśli reformy na szczeblu europejskim nie zostaną wdrożone, nie będzie możliwe traktowanie tego zjawiska w formie strukturalnej, a nie w formie wiecznie nadzwyczajnej .
Są to reformy, które – oprócz ratowania życia – mogą okazać się tańsze niż te, które zostały wydane w ostatnich dziesięcioleciach na zwalczanie zjawiska migracyjnego w tak pilny sposób . Ważne innowacje mogą przynieść Włochy i inne kraje śródziemnomorskie, co może pozwolić nam na dalsze zwiększenie naszej siły negocjacyjnej z krajami pochodzenia i tranzytu .
Dziś cudzoziemiec może imigrować, a następnie legalnie przebywać w krajach europejskich praktycznie tylko wtedy, gdy po przyjeździe złoży wniosek o azyl, a następnie uzyska status uchodźcy . Jednakże, pomijając ostatnie kryzysy humanitarne, o których mowa powyżej, od 2011 r. nadal zauważamy, że 80/85% migrantów, którzy przybywają co roku do granic Morza Śródziemnego drogą morską, nie jest uprawnionych do uzyskania statusu uchodźcy . Są to tzw. migranci ekonomiczni . Ponadto, aby pozostać we Włoszech jako przykład, demografowie przewidują spadek liczby ludności do 2050 r. o około 10% mniej niż faktyczni mieszkańcy . Co więcej, włoscy emigranci każdego roku stanowią od 100 000 do 200 000 osób, a system emerytalny wraz z gospodarką z pewnością znajdą się pod coraz większą presją7,8 .
Konieczne wydaje się zatem przyjęcie polityki zachęcającej do narodzin i zapobiegającej emigracji . Ale możemy również planować przegląd zarządzania zjawiskiem migracyjnym, modyfikując nasze podejście . Również dlatego, że z punktu widzenia zdrowia wydaje się pilne, aby interweniować .
Migranci cierpią bardziej niż inne grupy z powodu przeszkód związanych z czynnikami warunkującymi zdrowie i powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym, zarówno jako osoby przesiedlone, jak i w krajach tranzytowych lub przyjmujących, jeżeli systemy przyjmowania i integracji nie są dobrze przygotowane. Rozwiązanie problemu zdrowia migrantów i uchodźców jest oczywiście złożone, a warunki towarzyszące procesowi migracji mogą również zwiększyć podatność na zły stan zdrowia . W związku z tym kluczowe znaczenie ma zajęcie się zarówno czynnikami wpływającymi na dostęp migrantów do systemów opieki zdrowotnej, jak i celami i zadaniami związanymi ze zdrowiem określonymi w programie działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030, tak aby „nikt nie pozostał w tyle”9,10 . Rozwiązanie problemów związanych ze zdrowiem psychicznym i dobrobytem imigrantów ma zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania bezpieczeństwa ludzi i dobrobytu społeczności przybywających i przyjmujących . Musimy skupić się na tym , jak zmienić podejście z politycznego punktu widzenia i ułatwić tworzenie innego środowiska, które może wzmocnić regularną imigrację w Europie, a tym samym zagwarantować imigrantom lepsze i skuteczniejsze ścieżki integracji, zapewniając zdrowie i dobrobyt zarówno migrantów, jak i społeczności przyjmujących .
Rozsądne byłoby zatem wzięcie pod uwagę faktu, że od lat dane agencji międzynarodowych mówią nam, że zwykli imigranci w Europie przyczyniają się w 70% do elastyczności zatrudnienia, a kontynent potrzebuje co roku 3 milionów pracowników-imigrantów 11 . Pandemia Covid-19 uwidoczniła, w jaki sposób pracownicy udzielający stypendium nadrabiają te prace, których tubylcy nie chcą już wykonywać (np. zbieranie produktów spożywczych w dziedzinie rolnictwa, prace domowe i wsparcie dobrostanu, budownictwo) . Z oficjalnych statystyk wynika, że na przykład cudzoziemcy regularnie przebywający we Włoszech pracują legalnie i wytwarzają około 9% produktu krajowego brutto (PKB), przy czym dodatnia roczna nadwyżka dla kas państwowych, które w ciągu ostatnich 5 lat osiągnęły poziom do 4 mld euro, w zależności od roku12 .
Są to bardzo znaczące liczby, na podstawie których możemy zacząć na nowo wyobrażać sobie zmianę kierunku naszej polityki migracyjnej: przegląd obowiązującego prawodawstwa, aby umożliwić migrantom wjazd na stałe nie tylko w celu ubiegania się o status uchodźcy, ale także legalnej pracy w Europie .
Aby wziąć przypadek Włoch za możliwy przykład, od którego można zacząć, wystarczy dokonać przeglądu obowiązującego prawodawstwa, ponownie otwierając kontyngenty wejściowe ze względów zawodowych, być może po uprzednim zidentyfikowaniu ich z organizacjami przedsiębiorców i handlowymi oraz z władzami lokalnymi, sektorami gospodarki i obszarami geograficznymi, w których istnieje największe zapotrzebowanie na pracę i wzrost liczby ludności w naszym kraju . Pozwoliłoby to również uniknąć sytuacji, w której tysiące nielegalnych imigrantów, którzy pracują nielegalnie i są kierowani w stronę deprywacji i marginalizacji, zamiast być włączani do ścieżek przyjmowania i integracji z korzyścią dla wszystkich, a także pozwoliłoby na organizację strukturalnego systemu przyjmowania i integracji, systemu, który mógłby stać się ważony i skuteczny, będąc w stanie przewidzieć liczbę i miejsca wjazdu każdego roku .
Ponadto cel ten byłby również możliwy, biorąc pod uwagę fakt, że kraje pochodzenia są zainteresowane, bardziej niż cokolwiek innego, przekazami przychodzącymi od ich rodaków, którzy zamieszkują i pracują regularnie za granicą . W 2020 r. globalne przekazy pieniężne wysyłane do ich kraju przez migrantów pracujących za granicą wyniosły 470 mld dolarów . Szacuje się, że kolejne 40% jest niewykrywalne13,14.
Podczas gdy publiczna pomoc rozwojowa i prywatne inwestycje zagraniczne w krajach rozwijających się wynosiły odpowiednio 161 i 229 mld dolarów, w sumie 390 mld dolarów (dane Banku Światowego). W tym kontekście nie wydaje się nierealistyczne, aby wyobrazić sobie, że same kraje pochodzenia byłyby zainteresowane zawarciem umów w celu ograniczenia i kontroli odlotów ze swoich krajów, w obliczu większych gwarancji dotyczących możliwości, dla tych, którzy wyjeżdżają, regularnej pracy i pobytu w kraju docelowym, z perspektywami integracji i wniesienia wartości dodanej do ogólnego zdrowia i dobrobytu, do życia, do PKB krajów pochodzenia i do gospodarki krajów przyjmujących.
Dzięki większemu otwarciu systemu kontyngentów pracowniczych wydawanie wiz wjazdowych mogłoby zostać zwiększone w formie ważonej, można by zapewnić moduły szkoleniowe przed wyjazdem na miejscu, zwłaszcza dla najbardziej wrażliwych kategorii, a skoordynowana repatriacja z krajów europejskich do krajów pochodzenia przez Międzynarodową Organizację ds. Migracji (IOM) mogłaby zostać uzgodniona w sposób uporządkowany i bezpieczny.
Przegląd obowiązujących przepisów dotyczących zarządzania tym zjawiskiem przyniósłby zatem korzyści pod względem demograficznym, zatrudnienia, ekonomicznym oraz, dzięki bardziej efektywnej organizacji przyjazdów, również pod względem zdrowia i dobrostanu. Jest to wielka szansa, na którą Europa jest gotowa.
