H ealth en fi- nance: deze twee thema ’s klinken al vreemd als ze gecombineerd worden. Gezondheid is inderdaad een heilig recht, terwijl financiën speculatie oproepen, zo ver van Aesculapius. De relatie tussen publiek en privaat wordt sterk beïnvloed door deze afstanden, vaak onoverbrugbaar, op elk gebied. We kunnen als voorbeeld de luxueuze Afrikaanse hoofdsteden nemen: hier zijn vijfsterrenhotels prachtige oases in steden die geen riolering hebben en waar particuliere eigenaren die de hotels runnen niet bijdragen aan de realisatie ervan. Dit zou aan het publieke management zijn dat er helemaal niets om geeft. Dit analoog is zeker verre van de Italiaanse gezondheidszorg, een van de beste ter wereld en beschikbaar voor alle burgers, hoewel de oprichting van de Nationale Gezondheidsdienst in 1978 altijd een hermodellering heeft vereist en altijd zal vereisen om gelijke tred te houden met de evolutie van de samenleving. Een samenleving die uiteindelijk wordt gemonitord door macro-economische projecties. De wereld verandert inderdaad, en dat in een steeds hoger tempo. Migratiestromen wegen bijvoorbeeld zodanig op het systeem dat ze dreigen in te storten, en degenen die verantwoordelijk zijn voor de gezondheidszorg moeten de moeilijkste en meest complexe scenario ’s onder ogen zien en vooral voorspellen. Daarbij komt de toename van de levensverwachting, die in menselijke termen zeer positief is, maar die een aanzienlijke impact heeft op de gezondheidsbudgetten. Het is erg belangrijk om de impact van de wereldeconomie op de nationale economieën en het gewicht van oorlogen, rellen, hongersnoden te monitoren, zelfs als ze ver weg zijn. Wat Italië betreft, de alarmbellen zijn talrijk, en niet alleen toe te schrijven aan immigratie: niet zelden, zelfs voor controles of interventies van gemiddelde nood, nemen de wachttijden in alarmerende mate toe. Dit feit is, naast het aanwakkeren van de politieke controverse, een van de tekenen van een situatie die met de tijd en met de toename van de bevolking zou kunnen verslechteren. Daarbij komt de oude en hatelijke vergelijking met particuliere gezondheidszorg en met zijn zeer korte wachttijden. Om de kloof te verkleinen, is een van de oplossingen die het meest wordt opgeroepen de betrokkenheid van particulieren bij de openbare gezondheidszorg. Het probleem is echter om manieren te vinden waarop nieuwe partners winst kunnen maken met hun investeringen. Aangezien de situatie technologische innovatie vereist, wijst Lomonaco op private equity als een effectief en snel ontwikkelend instrument. Het idee van gelijke zorg voor iedereen is een utopie, maar een goed gezondheidsbeleid wereldwijd is niet altijd recht evenredig met het inkomen per hoofd van de bevolking en tegenstrijdigheden ontbreken niet. Dit geldt vooral als je denkt dat bijvoorbeeld het verdrag tot oprichting van de Wereldgezondheidsorganisatie in 1946 werd ondertekend in New York, Verenigde Staten, waar de gezondheidszorg privé is. Afgezien van tegenstrijdigheden is het dringend nodig om de objectieve situatie te verbeteren waarin de gezondheidseconomie in het lanceerplatform tot zeer hoge niveaus wordt gewaardeerd. Zoals Federico Spandonaro schrijft, is het nog te vroeg om het te definiëren als een autonome en gespecialiseerde tak van de economie, maar het zou kunnen helpen om de dialoog tussen zorgstelsels over de hele wereld een beetje minder moeilijk te maken. Een paradox, misschien een droom: wetenschappers, economen, managers zouden de zeer snelle sociale transformaties die ons een bedreiging lijken voor gezondheidssystemen, zelfs de meest gestructureerde, positief kunnen veranderen. Door de veranderingen te bestuderen en te voorkomen, is het mogelijk om een model te bouwen dat klaar is om in de toekomst te worden geïntegreerd. Uiteindelijk zou het belangrijk zijn om te begrijpen in hoeverre het nationale herstel- en veerkrachtplan kan fungeren als een goed correctiemechanisme voor het systeem.